۲ کتاب در ۱ کتاب ؛ «آدمکش ها آدم هایی هستند که قوهٔ تخیل ندارند؛ زیاد برایشان فرق نمی کند که کسی را از زندگی محروم کنند؛ چون هیچ تصوری، هیچ تخیلی دربارهٔ زندگی ندارند.» «بهترین کار آن نیست که بیش از هر کاری آدم را به زحمت بیندازد؛ آن است که بیش از هر کاری آدم در آن موفق بشود.» «نمی دانم چرا و برای چه هوده رر را کشته ام؛ اما می دانم برای چه باید کشته باشمش. به این علت که سیاست غلطی داشت به این علت که به رفقایش دروغ می گفت و به این علت که حزب را داشت به گند می کشید.» این ها چند تا از دیالوگ های مشهور کاراکتر های مشهور نمایشنامه دست های آلوده اثر ژان پل سارتر می باشد. چهار شخصیت اصلی اولگا ، هوگو، ژسیکا و هوده رر در این داستان که در یک شهر خیالی در اروپای اسیر جنگ جهانی و حمله ی نازی ها روایت می شود، شما را میخکوب می کنند و به فکر می برند. در دیالوگ های کاراکترهای این نمایشنامه ردپای فلسفه و کتب ژان پل سارتر یعنی اگزیستانسیالیسم کاملا مشخص است و در واقع شاید بتوان گفت دیالوگ رد و بدل شده واکنشی و نقدی به جریان های سیاسی و حزبی فلسفی مختلف آن زمان در فرانسه و اروپا می باشند. «و اینک چه بگویم؟- چون دهانم خاموشی گزیده می پنداری دلم آرام است؟» «از القصر برایت چه بگویم؟ در این باغ که شبیه نوادر ایران است؛ گمان می کنم آنگاه که با تو از آن سخن می گویم آن را بر همهٔ باغ های دیگر ترجیح می نهم؛» «ناتانائیل، هرگز گذشته را در آینده بازمجوی.» داستان دوم هم مائده های زمینی اثر آندره ژید فرانسوی هست که به نظر خودم خواندش سخت تر از داستان اولی هست چون بیشتر از جملات غیر کامل و توصیفی استفاده شده است و بیشتر به بیان احساسات و مناظر مختلف که به نظر می رسد نویسنده به آنجاها مسافرت کرده است می پردازد. کلا باید خیال‌پردازی خوبی برای خواندن این داستان داشت. هر چند جاهایی از کتاب واقعا ساده و زیبا بیابان و شب های پرستاره اش و یا باغ ها و میوه های خوشمزهٔ آنجا توصیف می شوند.
